هادی میرزاخانی:«شهر من، وزوان من»

شعری دلنشین از هنرمند و شاعر جوان وزوانی، آقای هادی میرزاخانی با عنوان «شهر من، وزوان من»

گویم از شهری که همچون یک نگین
در میان شهرها تابنده است

شهر من وزوان من خاکش گهر
چون ز مهر و عاشقی آکنده است

هم ز تاریخش بود دُری گران
مهد فرهنگ و هنر در هر زمان

در جهان باشد قناتش بی نظیر
مردمانش با خدا و سر به زیر

قلعه‌اش دُری میان شهر ماست
زادگاه مردمانی با خداست

چون شهیدانی فداکار وطن
داده‌اند در راه یزدان جان و تن

روستاهایش بود سرسبز و ناب
از رباطش تا مراوندش پرآب

نام آن ورد زبان روزگار
مردمانش نخبه‌اند و نامدار

اهل وزوان یک‌دلند و یک زبان
یاور روز و شب همشهریان

از جوانمردان آن گویم کمی
از جوانانی برومند و قوی

با زبانی منحصر لفظ دری
از اوستای کهن تا پهلوی

اندکی از شهر تا گیری کران
چون ببینی دشت‌های بیکران

دشت گندم، دشت جو، هر سو کشان
میوه یا طلای سرخش زعفران

شهر من از هر هنر دارد نشان
مسگران، ریسندگان، صنعتگران

هر زنی در شهر من تعلیم یافت
سوی سنت‌های دیرینش شتافت

در میان دست‌ها تیغ و کلاف
تا ببافد فرش‌های دست باف

گفتم از این شهر و دادم دست باد
شعر خود را تا تو بسپاری به یاد

شهر من وزوان من آباد باد
مردمانش زنده و دلشاد باد

این دعای آخرم بر شهرِ داد
ایزد دانا نگهدار تو باد