حسین صمیع: شهروزوان در میان بسیاری از شهرهای کم جمعیت کشور وبویژه استان اصفهان، یکی از آرام ترین، زیباترین، تمیزترین،پاکترین، خوش آب وهواترین ودارای امکانات نسبتا مناسب برای یک زندگی سالم وبی دغدغه درحال حاضر محسوب می گردد

وزوان در آیینه تاریخ. با سلام واحترام ، بی گمان شهروزوان در میان بسیاری از شهرهای کم جمعیت کشور وبویژه استان اصفهان، یکی از آرام ترین، زیباترین، تمیزترین،پاکترین، خوش آب وهواترین ودارای امکانات نسبتا مناسب برای یک زندگی سالم وبی دغدغه درحال حاضر محسوب می گردد. این شهر یکی از مبادی ومصادر فرهنگی ومیراثی استان اصفهان است که بسیاری از دانش آموختگان این شهر، امروز دراقصی نقاط کشور، درسمت های، فرهنگی، علمی، سیاسی، اقتصادی، فنی ومهندسی، پزشکی، عمرانی، خدماتی وسایر، به کار مشغول بوده ودر جهت توسعه وپیشرفت کشور به نقش آفرینی مشغول هستند. وزوان با زیر ساخت های علمی، آموزشی، المان شهری زیبا، خیابان‌های عریض، قلعه ها وخانه های قدیمی، قنات تاریخی، زمین های مساعد کشاورزی و با مردمانی جهان دیده، سردوگرم روزگار چشیده ودارای فرهنگی غنی، مهمانواز وخون گرم، چشم انداز طبیعی وانسانی زیباودر خور توجهی را در منطقه ایجاد نموده است. این امتیازات وداشته ها، با تلاش، عشق، همت، کمک وهمیاری بسیاری از فرزندان این بوم وبر بدست آمده ومرهون زحمات آنان در گذشته وحال بوده است. شهر وزوان با این ویژگیها وسایر اختصاصات ذاتی، تاریخی وظرفیت هایی که از جنبه های مختلف جغرافیایی، استراتژیکی وزیرساختی داراست، شایسته ومستحق توجه وعنایت بیشتر از قبل کلیه ی وزوانی های شریف وگرامی در سطح کشور وساکن در شهر باید باشد. لازم است، جهت توسعه اقتصادی، رفاهی، گردشگری، فرهنگی وعمرانی شهر وزوان، شهروندان، کنشگران اجتماعی، سرمایه گذاران، میراث دوستان وعلاقه مندان به زادگاه خود، هیچ تعللی را جایز نشمرده وبه هر نحوی از انحا که برایشان مقدور ومیسور می باشد، پا در میدان عمل نهاده ومسوولیت حفظ وحراست از فرهنگ وکیان خود را فقط برعهده ی عده ای واگذار ننمایند. البته در حال حاضر نیز هستند افرادی که دلسوزانه ومشفقانه در بخش های مختلف مادی ومعنوی، لباس خدمت بر تن دارند واز هیچ کوششی فروگذاری نمی کنند وقطعا، درنزد خداوند ماجور هستند ولی برای توسعه همه جانبه، عزم واراده ای فراگیر وخدا حافظی با بی تفاوتی وبی خیالی بسیارضرورت دارد وحزم، دوراندیشی وآینده نگری باید در فراروی دید ونگاه همگان قرارگیرد،چرا که اندک سستی و رخوت بهایی سنگین را در پی خواهد داشت. ادامه دارد. حسین صمیع.

وزوانیان هنوز به زبان پهلوی سخن می گویند

برای بسیاری از ایرانیان و جهانیان شگفت است که بدانند هنوز هم یادگارهایی از زبان پهلوی ساسانی که بن مایه و ریشه ی زبان پارسی امروزی است ، در شهری از ایران زمین روان است و مردمان آن سرزمین به زبان کهن نیاکان خود سخن می گویند !

وزوان شهری است از توابع میمه که در ۱۰۰ کیلومتری شمال اصفهان در مسیر جاده ارتباطی اصفهان-تهران قرار دارد. از لحاظ تقسیمات کشوری تابع شهرستان شاهین‌شهر و میمه و بخش میمه است و به فاصله سه کیلومتری مرکز بخش که شهر میمه است واقع شده‌است.

امتحان در یک مدرسه دخترانه در وزوان. ۱۹۹۶.
امتحان در یک مدرسه دخترانه در وزوان. ۱۹۹۶.
مردم این منطقه تا حدودی در فرهنگ و تمدن هماهنگی دارند و به زبانی سخن می گویند که خود شاخه ای از زبان پهلوی ساسانی و پارسیک جنوبی است و محققین و پژوهشگران نیز سمنان و بخش هایی از کاشان و اصفهان را از یادگار های زبان پهلوی (پارتى) می دانند پیش از زمان پیدایش در زمان ساسانیان زبان مردم ایران زبان پارسیک یا پهلوی ساسانی بوده و این لهجه ای از زبان پهلوی اشکانی به شمار می‌رفت که در جنوب ایران رواج داشت. لذا پیش از اسلام چون این سرزمین به استان فارس نزدیکتر بوده بنابراین به همان لهجه پهلوی اشکانی سخن می راندند و می توان گویش کنونی مردم این سامان را بازمانده ی زبان پارسیک یا پهلو ی ساسانی دانست.

سیاری از واژگان مستعمل در این گویش با زبان های باستانی ایران مشابهت هایی دارد که نشان از انشعاب این گویش از زبان های باستانی رایج در خاور میانه و وسعت تاریخ آن دارد و می تواند خود دلیلی بر اثبات غنای تاریخی شهر وزوان باشد.

آروس: (ãrüs) این واژه به معنی عروس است. این واژه از ریشه اوستایی اَرِزَ به معنی سپید است که به معنای آراسته و زیبا نیز به کار می رود.

کووَه: (küa) به معنای سگ است و با واژه سِپاکو یا اِسپَکو که در زبان مادها نام سگ ماده است، هم پیوند است.

کیَه: (kiya) در این گویش به معنای خانه است و هم ریشه با کَتِه در اوستایی و کَتَی یا کَتَک در پهلوی اشکانی.

هُشکَه: (huška) به معنای خشک و همان هُشکَه در زبان های پارسی باستان و اوستایی است.

هاما: (hãmã) ضمیر اول شخص جمع ما است و دگرگون شده واژه hãmã در پارسی میانه است.

وَس: (was) بس. و همانند was در زبان پارسی میانه است.

هِندَه: (hendah) هستند. هم پیوند با tidah در پارسی باستان است.

جَن: (jan) زن. هم پیوند با jani در زبان اوستایی است.

وارون: (vãrün) باران. هم ریشه با vãrãn در زبان پهلوی و هم پیوند با واژه وارونا خدای آسمان بیکران، از خدایان گهن نژاد آریاست.

آرت: (ãrt) آرد. هم پیوند با واژه artak در زبان پهلوی است.

اِور: (ewr) ابر. هم ریشه با واژه awr در زبان پهلوی است.

واج: (vãj) صدا زدن و سخن گفتن. همانند واج در زبان پهلوی و واچ در زبان اوستایی است.

اِستِرَه: (sterah) ستاره. هم ریشه با stãrak در زبان پهلوی است و هم پیوند با زبان های هند و اروپایی، هم ریشه باstãr در زبان انگلیسی است.

گُرد (gord) بزرگ. هم ریشه با gouru در زبان اوستایی به معنی بزرگ و سنگین.

دوم (doum) صورت. هم ریشه با daiman در اوستایی به معنی صورت و رخساره.

این نوشته از سایت مهرمیهن گرفته شده است.