استاد گرانقدر جناب آقای رمضانعلی بیابانی :بحث های دوطرفه ،شهرراقرمزوآبی وبگذاریدشهرمان یکرنگ بماند،همه دریک کشتی نشسته ایم.

استاد گرانقدر کلاس پنجم اینجانب حسن اسدی جناب آقای رمضانعلی بیابانی

سلام. بحث های دوطرفه وکل کل همشهریان بایکدیگربجزاتلاف وقت وایجادکینه ودودستگی بین عزیزان سوددیگری برای مردم وشهرمان ندارد.

لذاازبرادرارجمندآقای محمدخوشفطرت که بدون اغراق یکی ازصادقترین ودلسوزترین افرادشهراست ودیگردوستان استدعاداریم این بحث راادامه ندهید.دست دردست هم بگذاریم وهرکس به اندازه توانایی‌هایش،مالی،قدمی؛لسانی برای حل مشکلات؛رفع محرومیتهاوپیشرفت شهرمان تلاش کنیم.حقیربعنوان عضوی ازشورای پنجم اعلام می‌کنم اجازه دهیدهرچه میخواهندبه مابگویند.اشکالی ندارد.

شهرراقرمزوآبی نکنیم.

بگذاریدشهرمان یکرنگ بماند.همه دریک کشتی نشسته ایم.

رمضانعلی بیابانی

وزوان آنلاین :طبیعت
آزمونی است که ما در قلب آن قرار گرفته ایم..

تجربه،
معلم سختگیری است
اول آزمایش میکند و سپس درس می دهد..

نوع دوستی و کمک به مردم از عالی ترین صفات و ویژگی های انسانی است 

چه می شد اگر نبود دل بستگی ما آدم ها به هم؟
شاید «با هم بودن» را بر صفحه های فطرت مان نوشته اند که
«بی هم بودن» تلخ است و تحمل ناپذیر.
از من تا تو فاصله ای نیست، جز برداشتن یک قدم به عشق.
زمستان سرد و سوزان تنهایی را فقط به هم پیوستن
دست های من و توست که گرم خواهد کرد.
زمین سرد است، اما آتش مهر قلب های مؤمن در سراسر گیتی نه تنها کلبه های خویش،
که کلبه همسایگان را نیز برقرار و برافروخته نگاه خواهند داشت.
آری، سیاره خاکی ما بر مدار وحدت دل های عاشق می گردد؛
دل های زنده به عشق انسانیت.
زمین، ملک همه فرزندان آدم است و این ملک مشاع، تنها با
نوع دوستی خواهد پایید و با گذشت.
آنچه بهتر زیستن را در این سرزمین دور برایمان فراهم می آورد،
این است که همگی مان زیر یک سایبان بنشینیم؛ سایبان محبت و نیکی.
کلبه هایی سرد و خاموش، با دست هایی ترک ترک و پینه بسته.
این کوچه های باریک، روایت رنج های توست؛
وقتی که نمی دانی سفره خالی ات را چگونه بر کودکانت بگشایی.
به ریگزاران داغ دلت می اندیشم؛ به تو که روح فسرده ات را به دندان گرفته ای
و شب های بی مهتابت را هیچ چراغی روشن نمی کند.
آمده ام که دستان خاکی ات را در دست های مهربانی ام بگیرم
تا روزهای سردت را خورشید امید، چراغان کند.
آمده ام تا آفتاب را بر سفره های عشق، قسمت کنیم.
آدمی بنده محبت است و هر چه نتواند سنگ خارای قلبش
را بگشاید، محبت خواهد توانست.
هر چه رنگ و لعاب دیگر، همچون برگ های پاییز می ریزند،
ولی رنگ و بوی محبت، هرگز کهنه نخواهد شد
و حافظه جهان، دست های نیکوکار را از یاد نخواهد برد.

همانطور که در ادیان و فرهنگ های مختلف کمک به دیگران از ارزش های والا هر جامعه ای به شمار می رود. افراد هر جامعه ای نباید نسبت به اطرافیان و به طور کلی همنوعان خود بی توجه باشد و در هر سطحی که باشند باید به طبقه پایین تر از خود تا آن جایی که در توان آن ها می باشد کمک نمایند.

در قرآن کریم و همچنین در احادیث و روایات بسیاری از پیامبر اکرم (ص) و ائمه معصومین (ع), نیکی کردن و انفاق به خلق خدا بسیار تاکید شده و آثار و برکات زیادی در نتیجه کمک کردن به دیگران بر شمرده شده است که این کمک ها هم می تواند به لحاظ فکری، عقلی باشد و هم جنبه مالی داشته باشد، در واقع نفس خدمت به دیگران این است که به افرادی که برای گذران زندگی و یا پیش برد اهداف شان نیاز به حمایت دارند کمک گردد.

کمک کردن و نوع دوستی همواره مربوط به حمایت های مالی نمی شود، بلکه بخشیدن و گذشت آدم ها نیز نوعی کمک و خدمت به خلق خدا می باشد که این نوع کمک های معنوی آثار مثبت بسیاری با خود به همراه دارند و به داشتن یک جامعه سعادتمند نیز کمک خواهند کرد، بنابراین به یاد داشته باشید که در دستگیری از محرومان جامعه و تلاش برای رفاه حال دیگران می توان خدمات ارزنده ای ارائه کرد که تنها محدود به کمک های مالی نمی شود بلکه کمک های معنوی زیادی را می تواند در برگیرد.

گاهی خدا می خواهد با دست تو دست دیگر بندگانش را بگیرد
وقتی دستی را به یاری می گیری،
بدان که دست دیگرت در دست خداست…

در مسیر باد بمان
تا بوی مهربانیت
تسخیر کند این شهرِ پر از بیهودگی را….

ثروت با هزینه و خرج کردن از بین می رود و تمام می شود اما علم با انفاق و آموختن به دیگری، پاک و تصفیه می شود و ناخالصیها و اشتباهاتش برطرف می گردد.

زمانی که وجودت در مسیر خدمت به خلق خدا قرار گرفت بدان مورد انتخاب خداوند واقع شده ای

بخشنده بودن بیش از آنکه توانایی مالی بخواهد
قلب بزرگ میخواهد……

سال ها گذشت،
و هنوز هم نوشته هامان آن قدر زیبا نیست که بالای سرمان قاب کنیم…
مشق امشب هم، مثل دیشب، مثل هر شب،
دو صفحه تمیز و زیبا می نویسیم؛
“آدمی را آدمیت لازم است.”