حسین صمیع: وزوان! شهر آرزوها،خرداد۱۳۹۹

شهر آرزوها
سلام من به شهر پاک نامان
به وزوان وبه وزوانی تباران

سلامی از سویدای وجودم
به یاران و جوانان توانا

به خویشان ،آشنایان ،دوستانم
به مردان و زنان نیک و دانا

به خاک پاک بی آلایش شهر
به کوه و دره و هامون و صحرا

در این شهر سراسر مهربانی
شمیم عشق می بارد به دلها

صفا، لطف و محبت باشد ارزان
زکینه،بخل،حسرت،نیست مأوا

زقدمت،سابقه،تاریخ و فرهنگ
گرفته پیشی از هر شهر و روستا

درخشان گوهری تابنده باشد
منور،صاف،چون عقد ثریا

روا باشد زمعماران نامی
که مانده از هنرهاشان بناها

کنیم یادی و برآنان فرستیم
درودی و سلامی خاص و والا

ز بانیهای مسجد با مدارس
کشاورزان کاری با رعایا

زنان و مادران شیر پرور
هنرمندان با اصلی چو دارا

پس از شرح و بیان از اینهمه حسن
هم آب خوشگوار و چشمه و چاه

دریغ آیدکه از صنعش نگویم
قنات و قلعه و حمام و دژها

سراسر شهر ما چون لاله زار است
مه اردیبهشتش دام دلها

چو مروارید باشد شهر وزوان
صدف در برگرفته دُرّ شهلا

تبار مردمش اصل و نجیب است
زنسل گلرخان پاک و رعنا

خداداند که بر آن چون گذشته است!
زشر یاغی و چنگیز و یاسا

چو درذاتش بودعشق و اصالت
بود جاوید وشاداب و توانا

زبان مردمش را (پَرثَوی) دان
که دارد پرتوی ازمزد و یسنا

اگر تاریخ وزوان را بدانیم
شرافت با مروت بوده یکجا

اگر خواهم که از آیین مردم
بگویم نکته ای با اهل دنیا

اهورایی نژادند مردم شهر
هماره نام آن پاینده بادا خرداد۱۳۹۹،شهر وزوان، حسین صمیع.

‏