استاد علی گلزاری: شرط عشق

استاد علی گلزاری، از نوادر شهر و منطقهٔ ما هستند که علیرغم داشتن هنرهای فراوان، همواره ناشناخته مانده‌اند. هنرمندی توانا که موسیقی را در محضر اساتید بزرگی چون زنده‌یاد حسین یاحقی آموخته‌است و سال‌هاست آن را با هنر شاعری آمیخته است.

استاد گلزاری، همچون پدر بزرگوارشان استاد محمد گلزاری، به حق در ادب و هنر و اخلاق، جامع الاطراف‌اند اما دریغ که روزگار، چنان است که جادویی را ارجمندتر از هنر می‌نماید. ❑ سروده‌یی زیبا و دلنشین بخوانید از ایشان با عنوان «شرط عشق»:

خوش بود درد، چون تو درمانی

خوش بود راه، چون تو پایانی

من کی‌ام، تیرخورده چون صیدی

راه گم کرده در بیابانی

سوختن، بهر من گلستان است

گر در آتش مرا تو بنشانی

نکشم دست، چون تو مقصودی

نروم از درت به‌ آسانی

در سجود تو، گشته‌ام مردود

در وجود تو، گشته‌ام فانی

چشمۀ سلسبیل و باغ بهشت

بهر زهاد باشد ارزانی

نگسلم بند، چون تو پیوندی

نشکنم عهد، چون تو جانانی

شرط عشق و ادب چنین باشد

که نثار رهت، کنم جانی

بی رخت، زندگی حرامم باد

بی وجود تو، نیست‌ سامانی

در وجودم، چه بوده مقصودت؟!

در هلاکم چه مصلحت دانی؟!

نرود از در تو «گلزاری»

گر برانی و گر بمیرانی

#علی_گلزاری تهران ۶۸/۹/۲۸

از کتاب مضراب جان، جلد اول